Nuevo artículo en veredes.
Dise que a escultura clásica grega chegou ao seu máximo esplendor cando comezou a usar o contrapposto. Este termo italiano podería definirse como a relación que as distintas partes do corpo establecen ao iniciar o movemento. O peso do corpo descansa principalmente nunha perna, polo que a cadeira correspondente elévase respecto da outra, o tronco estabilízase compensando co peso dos ombreiros esa inestabilidade e o corpo comeza a desprazarse.
A escultura conxela dese modo unha postura en equilibrio inestable, que o corpo mantén fugazmente entre un paso e outro do camiñar. É tal a tensión muscular que mesmo os bloques de mármore necesitan reforzos e en moitas das pezas clásicas os personaxes aparecen apoiados ou recostados sobre troncos, pequenas columnas ou rocas figuradas que axudan a estabilizar o corpo humano.
Este realismo dinámico parece tamén guiar a última obra do arquitecto Peter Zumthor, o museo das minas de zinc de Almannajuvet. O museo divídese en catro pequenos pavillóns, catro edificios que inclúen un pequeno museo, unha cafetería, un refuxio e un edificio de servizo, cada un ofrecendo unha visión diferente da paisaxe illada. Tanto o museo como a cafetería álzanse sobre as fortes ladeiras da paisaxe, equilibrados por senllas mallas de soportes de madeira. Preto, o edificio de servizo ancórase sobre o cortado do río, aferrándose a un gran muro de pedra que contén a estrada e un pequeno parking.
Esta constelación de edificios de Almannajuvet, é tamén unha resposta ao longo proceso de máis de 12 anos que levou a redacción e construción do proxecto. Neste sentido a contaminación do proxecto con outros que habitaron o estudo do arquitecto durante eses anos é máis que evidente. A estrutura de bastidores de madeira para o secado de peixe que inspirara o seu proxecto en Vardo, parece reinterpretarse aquí.
Do mesmo xeito o revestimento de tea asfáltica que empregou no pavillón da Serpentine Gallery londiniense, reviste as distintas edificacións substituíndo ao material azul cobalto das propostas iniciais. Doutra banda a materialidad final das catro pezas alude á temporalidade, improvisación e modestia do asentamento mineiro inicial, que con materiais industriais, cubertas de chapa ondulada, taboleiros e pezas de madeira propias do túnel da mina, formalizaban os recintos que quedaban suspendidos sobre a ladeira.
Pero para colocar sobre o granito de Sauda, cuberto de brión, as novas pezas que se alzarán sobre a empinada ladeira da montaña, Zumthor deseñou unha fazaña de enxeñería estrutural complexa que dá luga r a vistas dramáticas, que tensionan a paisaxe. A estada de madeira que resolve a estrutura toca o chan con máxima tensión, as pezas metálicas adáptanse á pendente da roca, nunha xeometría que en calquera momento podería deslizar.
Os pés de madeira tocan o chan como o fai unha bailarina de ballet no bico dos pés, é dicir, con gran esforzo muscular pero coa elegancia que ese equilibrio inestable outórgalle ao parecer un ser rebosante de dinamismo. Un xesto similar ao do contrapposto das esculturas gregas, que a pesar de estar condenadas á quietude do mesmo xeito que as estruturas de Zumthor parecen en disposición de andar un novo camiño.
Íñigo García Odiaga. Arquitecto
San Sebastián. Febreiro 2017