Nuevo artículo en veredes.
A miúdo crese que os formatos unicamente dan resposta ás dimensións dos pregos, os lenzos ou os bastidores, establecendo relacións entre as súas diferentes dimensións. Deste xeito organízanse a nivel industrial as dimensións do papel, baseándose no número √2 para establecer todas as relacións entre as partes e o todo.
O formato enténdese por tanto como unha estrutura interna, como unha regra xeométrica baixo cuxo mandato nacen as diferentes series Din A, Din B ou Din C. No caso dos lenzos que serven de soporte á pintura artística o formato determina en función das dimensións dos seus bastidores, os arriostramientos ou rigidizadores que se multiplican e colocan respectando esa función.
Os formatos son á fin e ao cabo estrutura, a informática sábeo ben. Un disco duro debe ser formateado, é dicir ser dotado dunha estrutura interna de campos e pistas, para que a información poida ser almacenada alí.
O formato é por tanto orde, unha orde que relaciona as partes mediante unha unidade de medida, un módulo que garante a harmonía do conxunto. Os formatos son entón leis compositivas, como o son as ordes arquitectónicas clásicos, que brindan unidade e proporción a unha estrutura para garantir a súa beleza.
Se no papel en branco a relación é √2, na arquitectura clásica todo depende do radio do fuste da columna na súa base. Con esa dimensión pode debuxarse o diámetro, e con el a altura da columna, e despois o intercolumnio e así proseguir ata encher por completo a páxina en branco cunha arquitectura regular e metódica chea de relacións e proporcións.
Unha arquitectura formateada plasmada no seu papel cuxos lados son relación de dúas..
Íñigo García Odiaga. Arquitecto
San Sebastián. Maio 2016