Nuevo artículo en veredes.
Frank Gehry deseñou e remodelou no ano 1978 un vello bungaló de 2 pisos e 60 anos de antigüidade en California, para adaptalo como a súa casa familiar. Gehry tiña uns 40 anos, divorciouse da súa primeira muller, e acaba de arrincar co seu propio estudo de arquitectura. Vivía nun pequeno apartamento coa súa nova esposa, Berta, e o seu fillo, Alejandro. Cando Berta quedou embarazada de Sam, os Gehry decidiron que necesitaban unha nova vivenda
“Díxenlle a Berta que non tiña tempo para atopar unha nova casa. Gustábanos Santa Mónica. O axente inmobiliario atopou este bungaló de cor rosa nunha esquina, que nese momento, era a única casa de dous pisos no barrio. Poderiamos vivir no que era. A parte de arriba era o suficientemente grande para o noso dormitorio e un cuarto para o bebé. Pero necesitábase unha nova cociña e o comedor era tan pequeno como un armario.”
Contrariamente á crenza popular de que o deseño foi aleatorio e planeado durante a marcha dos traballos de construción, a reforma foi totalmente planeada e detallada por adiantado. Con todo, a impresión material e formal que a casa suxire en primeira instancia é a dunha obra aínda en construción, coma se a casa estivese sen terminar. A casa orixinal é reducida ao seu marco esencial, gran parte das paredes interiores foron eliminadas. Unha crujía completamente nova, envolve as fachadas nordés e noroeste do edificio orixinal.
A cociña atópase nesta nova banda ao oeste con chan sinxelo de asfalto, mentres que a sala de estar é no centro da casa orixinal agora separado da fachada, pola cociña. Un marco de cristal angulado, construído con montantes de madeira crea unha gran xanela sobre a cociña, de modo que a luz invade esta e á súa vez chega ata a sala de estar. O forte sol de California ofrece luz máis que suficiente para encher ambas as habitacións.
A construción utiliza materiais baratos, inéditos na construción residencial, se se quere indignos para o habitar, pero sacados do seu contexto. Isto outórgalle ao edificio unha condición misteriosa e experimental.
“A miña casa non se podía construír en calquera lugar, pero en California, debido ao seu clima, podíase facer cun só cristal. E eu estaba a experimentar cos materiais que se utilizan aquí. Tampouco é unha técnica de construción cara. Decidín usalos para aprender o oficio, para tratar de pescudar como usar eses materiais, esa forza.”
En toda a construción o vello e o novo vanse maclando, facendo que na lectura final, non sexa sinxelo diferenzas as diferentes historias de cada parte da casa.
Gehry creou un mundo nunha casa existente, que desdibuja totalmente os límites e os roles da planta orixinal. No fondo é un traballo que se move nos límites difusos entre o construído e o de-construído. Ten tanta importancia no proxecto, o borrado e eliminado, o de-configurado como o engadido e construído. Se as condicións da vida cambian, haberá que construír ou reconstruír e reconstruír de novo se é necesario.
“Eu non tiña moito diñeiro para xogar. Non podía darme o luxo de arranxalo todo, e eu estaba a tratar de usar a forza da casa orixinal, polo que cando se terminou a casa, o seu valor real era que non sabías o que era intencional e o que non o era. Non se podía contar. Tomei todas esas pistas, e na miña opinión iso é o que fixo que a xente se emocionase.”
Íñigo García Odiaga. arquitecto
San Sebastián. xuño 2014