Nuevo artículo en veredes.
A nosa cultura e linguaxe lévanos a miúdo a expoñernos ao risco de chegar a conclusións superficiais, baseadas precisamente en informacións tomadas da epidermis das cousas. O consumo de imaxes rápido e veloz menospreza a procura dunha verdade interior. A “boa facha” é segundo o dicionario aquela que define o bo aspecto ou maneira de mostrarse á vista.
No caso da arquitectura o seu rostro está definido pola fachada. O rostro, a aparencia facial é no ser humano un elemento esencial da identidade. Se a cara é o espello da alma, a facha dada á construción é capaz como nesta gran roca das ruínas de Nebatea en Mada´ in Saleh en Arabia Saudi, de transformar a natureza en arquitectura.
Logo será o ollo crítico o que en lugar de deterse no atractivo directo e sensual da cor, a textura ou o material, profundará para valorar as formas e os espazos que encerran as superficies e analizalos a través do que revela a súa estrutura interna.
Na arquitectura, do mesmo xeito que nos organismos vivos a pel lese, ben por afirmación ou ben por negación, como un reflexo das estruturas internas do corpo. Os tecidos da cara expresan as emocións do individuo, pola acción dos ósos, músculos e a mímica, do mesmo xeito que a fachada se modula pola apertura dos ocos, as xuntas dos seus materiais e polo reflexo dos rastros dos seus soportes internos.
E aínda que a superficie da arquitectura preséntese como un veo solto, sempre se requirirá dunha leve estrutura que o cinga e relacione coa face que recubre, obrigando á arquitectura en última instancia a dar a cara.
Íñigo García Odiaga. Arquitecto
San Sebastián. Xaneiro 2016