Nuevo artículo en veredes.
Ensamblar é por definición a acción de unir pezas ou partes, e implica a irrenunciable aparición dunha xunta. Con frecuencia é a expresividade da xunta a que fai legible e comprensible a arquitectura, pois é alí onde quedaron rexistrados os datos nos que se fundamenta a construción
Para o ollo do construtor experimentado é na xunta onde se entende o carácter de cada peza e a relación entre as partes. É alí onde estas compleméntanse, subordinan ou mesmo se opoñen, porque en realidade hai xuntas para todos os gustos.
Antes os edificios construíanse; formábase unha peza, unha masa única. Hoxe a miúdo se ensamblan. Fronte a traballar e terminar os materiais in situ, a arquitectura da montaxe implica a necesidade de compoñentes preformados en taller que en obra son colocados e axustados, pero con nula transformación da peza no lugar.
Este sistema construtivo, xera por tanto un mundo de xuntas, un mapa que mostra a base de pequenas cicatrices como as pezas se unen conformando aos poucos un todo que resolve a arquitectura. Pero xuntas hainas de moitos tipos, soldadas como as dun barco que non deben ter nin un poro para ser así impermeables, ou as hai como as de Carlo Scarpa, que son xuntas de separación e non de unión. As diferentes fases de construción quedan expostas mediante cortes. As escaleiras novas flotan por encima dos vellos chans, mostrando que non pertencen a aquel mundo anterior e que en calquera momento poden ser retiradas sen alterar o orixinal.
Os pasamanos das varandas achéganse sen tocarse, separados por exquisitas pezas metálicas, narrando en cada xunta o proceso da construción. E é que para Carlo Scarpa a xunta é un adorno arquitectónico no que recoñecer o proceso que se seguiu para ensamblar a arquitectura.
Íñigo García Odiaga. arquitecto
San Sebastián. xaneiro 2016